Kościół św. Barbary

Kościół św. Barbary – Jest niewielką, gotycką ceglaną świątynią, położoną przy Placu Mariackim, w bezpośrednim sąsiedztwie kościoła Mariackiego. Pokrywa go dwuspadowy dach z tarasem niewidocznym całkowicie z placu, umiejscowionym od strony południowej. Obok wejścia do kościoła znajduje się ażurowy gotycki Ogrójec, powstały u schyłku XV wieku. Wnętrze kościoła jest barokowe, powstało w wyniku remontu z lat 1688-1692, natomiast samo urządzenie świątyni pochodzi z lat 1700-1767. Wewnątrz ołtarza widoczny jest XV-wieczny krucyfiks, który do 1583 roku stał na cokole na środku kościoła.

Powstanie kościoła św. Barbary wiąże się z osobą Mikołaja Wierzynka, który w 1338 roku ufundował w tym miejscu kaplicę. Prawdopodobnie była to kaplica cmentarna, jako że teren obecnego placu Mariackiego do końca XVIII w. zajęty był przez cmentarz. Budowlę powiększono pod koniec XIV w., a w roku 1687 kościół został przebudowany przez jezuickiego architekta Stanisława Solskiego, który dodał od wschodniej strony absydę, podwyższył wnętrze i wykonał nowe, kolebkowe sklepienie. Od roku 1583 do czasu kasaty zakonu w 1777, kościół należał do jezuitów, potem przejęła do Kongregacja Kupiecka, a wreszcie zakon bożogrobców. Po śmierci ostatniego zakonnika z tej reguły, kościół św. Barbary z powrotem przejęli jezuici.

[Ostatnia modyfikacja: 18.VI.2009, 30.IX.2004]

Źródło:
– Rożek M., 2000, Przewodnik po zabytkach i kulturze Krakowa, Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa-Kraków, s. 218-220.
– Adamczewski J., 1992, Kraków od A do Z, Krajowa Agencja Wydawnicza Kraków, s. 119.