Kościół zbudowano w latach: 1892 – 1894 dla zakonu Ks. Misjonarzy Św. Wincentego a Paulo. Zaprojektował go budowniczy Stefan Żołdani, łącząc w jego bryle i wystroju styl neoromański z neogotyckim.
Projektant skorzystał z bardzo innowacyjnych – jak na owe czasy – technik budowlanych, na przykład boczne empory oraz chór organowy wsparł kolumnami żeliwnymi, wykonanymi dzięki wsparciu hut śląskich. Wnętrze można scharakteryzować, jako trójnawowe, emporowe, w którym stosunek nawy głównej do naw bocznych – utworzonych pod emporami – wynosi 4:1.
W ołtarzu głównym, zaprojektowanym przez Edwarda Kowalczyka, mieści się ustawiona centralnie figura NMP z Lourdes, a po jej bokach – statuy Św. Elżbiety i Św. Krzysztofa, często mylnie łączone z podobiznami rodziców Matki Najświętszej – Św. Anny i Św. Joachima. Środkowa rzeźba nastawy ołtarzowej wykonana została we Francji z końcem XIX wieku. W ołtarzach bocznych umieszczono figury: Najświętszego Serca jezusowego (w lewym) i Św. Antoniego (w prawym). Nadto w pierwszym przęśle nawy południowej zawieszony jest znakomity obraz Św. Judy Tadeusza, pędzla Zofii Niedzielskiej.
Polichromia wnętrza pochodzi z dwu okresów. Pozostałością pierwotnej, wykonanej przez malarzy z okresu młodej Polski, jest gwiaździste sklepienie, natomiast dekoracja filarów i kolumn pochodzi z lat 50. ubiegłego stulecia.
Na chórze muzycznym mieszczą się organy o neoromańskim prospekcie. Obecnie zachowany instrument jest efektem przebudowy XIX-wiecznych organów firmy Otto Rieger z Krnova na Śląsku Cieszyńskim. Na chwilę obecną instrument liczy 31 głosów (w tym 4 głosy labialne oraz 14 głosów ze starych organów), 3 manuały oraz pedał. Wyposażony jest w szafę ekspresyjną i urządzenie Crescendo.
[Za przygotowanie opisu dziękujemy „Organiście”]
[Ostatnia modyfikacja: 26.VI.2005]
Źródło:
– Rożek M., Gondkowa B., 2003, Leksykon kościołów Krakowa, Verso Kraków.