Został usypany prawdopodobnie w VII w n.e., znajduje się na Krzemionkach, na wysokości 255 metrów n.p.m. Sam kopiec mierzy 16 metrów. Uważany jest za grób legendarnego założyciela Krakowa – Krakusa.
Pod koniec lat międzywojennych Kopiec Krakusa został dokładnie przebadany przez Józefa Żurkowskiego oraz Franciszka Jakubika. Badanie zostało przeprowadzone poprzez wykonanie wykopu lejowego od szczytu w głąb, aż do podstawy nasypu. Wybierana ziemia była przesiewana przez coraz gęstsze sita w celu odszukania nawet najdrobniejszych przedmiotów.
Wewnątrz kopca natrafiono na ślady wysokiego słupa, do którego umocowane były rozstawiona promieniście ściany przegród, wyplecione z wikliny. Przestrzeń między przegrodami wypełniała ubita ziemia i kamienie. Całość tej konstrukcji wzmacniała znakomicie stabilność kopca.
W oparciu o uzyskany materiał źródłowy, Andrzej Żaki przyjmuje w pracy „Początki Krakowa”, że dąb rosnący kiedyś na szczycie kopca, był w czasach pogańskich związany z kultem, w następstwie czego mógł zostać ścięty kiedy zaczęła rozprzestrzeniać się na tych ziemiach wiara chrześcijańska, prawdopodobnie w X wieku. Pozwala to zdaniem autora, datować usypanie kopca na czas między końcem VI, a końcem VII wieku naszej ery, zwłaszcza że okucie pasa typu awarskiego, znalezione na dnie kopca, pochodzi przypuszczalnie z tego właśnie okresu. [Ostatnia modyfikacja: 13.III.2005]
źródło:
– Adamczewski J., 1992, Kraków od A do Z, Krajowa Agencja Wydawnicza Kraków, s. 110-111.
– Kiełkowski R., 1972, Historie spod Kopca Krakusa, Wydawnictwo Literackie Kraków, s. 21-24.