Położony jest na wzgórzu błogosławionej Bronisławy. 19 X 1820 roku, rozpoczęto prace przy sypaniu kopca, który dawniej nazywany był Mogiłą Kościuszki, a jego budowa została zakończona 25 X 1823 roku. Koszta związane sypaniem pokryli ofiarodawcy z całego kraju.
Wzgórze bł. Bronisławy, na którego szczycie usypany został kopiec, wznosi się 333 m n.p.m., a wysokość samego kopca jest równa 34,1 m. Zawiera w sobie ziemię z pól bitewnych: Racławic, Maciejowic, Dubienki, a także z Ameryki Północnej, z miejsc gdzie walczył Kościuszko. Dwadzieścia lat po usypaniu kopca, zbudowano utwardzoną drogę, prowadzącą ze Zwierzyńca na wzgórze, a w 1860 roku, na szczycie kopca umieszczony został głaz z tatrzańskiego granitu z napisem: „Kościuszce”.
W połowie XIX stulecia, zaborcy austriaccy otoczyli kopiec pierścieniem fortyfikacji. Jeszcze przed drugą wojną światową, wzgórze bł. Bronisławy nie było porośnięte drzewami, tak jak ma to miejsce obecnie. W czasie drugiej wojny światowej, Niemcy planowali zniszczenie kopca, który był dla nich zbyt wyraźnym symbolem polskości, jednakże pomysł nie został zrealizowany. Większym zagrożeniem dla istnienia monumentu, okazały się ulewne deszcze, szczególnie te z lata 1997 roku, kiedy to jego struktura została bardzo poważnie uszkodzona. Po trwającym do jesieni 2002 roku remoncie, kopiec na powrót został otworzony, przyciągając – szczególnie w pierwszych dniach – prawdziwe rzesze krakowian i nie tylko. Nad kopcem pieczę sprawuje założony 24 listopada 1820 roku Komitet Kopca Kościuszki.
[Ostatnia modyfikacja: 3.VII.2016, 12.VI.2009, 2.VII.2006, 6.III.2004]
źródło:
– Adamczewski J., 1992, Kraków od A do Z, Krajowa Agencja Wydawnicza Kraków, s. 110-111.