Drewniana, ośmioboczna kaplica została wybudowana pod koniec siedemnastego stulecia, w latach 1689-1690. Inicjatorką jej wzniesienia, a konkretnie stworzenia nowej kaplicy na miejscu poprzedniej, która spłonęła kilkadziesiąt lat wcześniej, była Justyna Oraczewska z klasztoru Norbertanek. Obecnie istniejąca budowla była wielokrotnie remontowana, zachowało się w niej niewiele oryginalnych elementów.
Ta barokowa kaplica, wybudowana jest w konstrukcji zrębowej na centralnym planie. Ściany zewnętrzne oszalowane są pionowymi deskami (rekonstrukcja z lat 80-tych XX-go wieku), a dach pokrywa gont. Głowne wejście do kaplicy prowadzi przez portal z nadprożem wyciętym w tzw. „ośli grzbiet” i jest ozdobione zabytkowymi okuciami przy drzwiach z XVII wieku.
Wnętrze świątyni podlegało również częstym zmianom, obecnie możemy w niej zobaczyć ołtarz pochodzący z sąsiedniego kościółka Najświętszego Salwatora oraz drugi – z kościółka św. Wojciecha. Natomiast dawne wyposażenie kaplicy przeniesiono w XX wieku do klasztoru Norbertanek, bowiem kaplica nie była wtedy użytkowana.
Warto zwrócić uwagę, że wspomniane tu trzy świątynie: św. Małgorzaty, Norbertanek i Najświętszego Salwatora znajdują się w odległości nieco ponad 100 metrów.
Obecnie kaplicę można zwiedzić po mszy, która odprawiana jest raz dziennie w pierwszą i trzecią niedzielę miesiąca od maja do października.
[Ostatnia modyfikacja: 6.V.2006]
Źródło:
– Rożek M., Gondkowa B., 2003, Leksykon kościołów Krakowa, Verso Kraków, s. 81.
– Cisowski B., Duda M.,Wawrzak P., 2005, Szlak Architektury Drewnianej, Urząd Marszałkowski Województwa Małopolskiego, s. 47-48.