|
Kościół Nawrócenia św. Pawła |
|
|
ul. Stradomska 4
Kraków - Stradom |
|
|
Kościół wybudowany dla zgromadzenia księży Misjonarzy, według projektu Kaspra Bażanki. Choć kamień węgielny wmurowano już w 1693, to budowa kościoła została przesunięta na lata 1719-1728, świątynię konsekrowano w 1732, a dalsze prace wykończeniowe prowadzono do 1748 roku.
W trakcie budowy nie została ukończona fasada - zwieńczający świątynię przyczółek dobudowano dopiero w 1960 roku.
Zaprojektowany przez Bażankę kościół, jest późnobarokową, bezwieżową budowlą, posiadającą nieco szerszą od korpusu pięciopolową fasadę, pokrytą okładziną z ciosów kamiennych oraz wapiennymi detalami. Projekt środkowej, najwyższej części fasady wzorowany jest na rzymskim kościele S. Andrea al Quirinale (wybudowany: 1658-1670).
Wnętrze jest jednonawowe, z krótkim i prosto zamkniętym prezbiterium, zwieńczonym eliptyczną kopułą na pendentywach (pendentywy umożliwiają wzniesienie kopuły nad kwadratową częścią budynku, w taki sposób aby parcie dźwigały ściany zewnętrzne).
Do nawy - nakrytej sklepieniem kolebkowym na gurtach z lunetami - przylega rząd kaplic, po trzy z każdej strony, nad którymi znajdują się empory. Wnętrze nawy wzorowane jest na kaplicy Trzech Króli w rzymskim Collegio di Propaganda Fide (wybudowane: 1662-1664). Charakterystycznym elementem wnętrza budowli są lustra, które dodatkowo rozświetlają stosunkowo ciemne wnętrze świątyni.
Warto zwrócić uwagę na piękna polichromię sklepienia, namalowaną w latach 1862-1864 wg projektu Izydora Jabłońskiego. Przedstawia ona świętych misjonarskich, ewangelistów, Ojców Kościoła i patronów Polski.
Marmurowy ołtarz główny powstał w latach 1761-1762, jego głównym elementem jest obraz z wyobrażeniem nawrócenia św. Pawła, namalowanym przez Tadeusza Kuntzego.
W niszach otaczających nawę główną ustawione są figury dziesięciu apostołów, natomiast figury apostołów: św. Piotra i św. Andrzeja, znajdują się w prezbiterium przy ołtarzu głównym. Ołtarze umieszczone w bocznych kaplicach a także dekoracja rzeźbiarska chóru muzycznego i prospektu organowego pochodzi z warsztatu Antoniego Frączkiewicza.
[Ostatnia modyfikacja: 19.XI.2007, 18.X.2004]
Źródło:
- Fabiański M., Purchla J., 2001, Historia architektury Krakowa w zarysie, Wydawnictwo Literackie, s. 221-223.
- Rożek M., Gondkowa B., 2003, Leksykon kościołów Krakowa, Wydawnictwo Verso, s. 139.
- Rożek M., 2006, Przewodnik po zabytkach Krakowa, Wydawnictwo WAM, s. 368-370.
- praca zbiorowa, 2000, Encyklopedia Krakowa, Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa - Kraków, s. 462.
|
|
|
