Ulica Kanonicza należy do obrębu Starego Miasta. Posiada nieregularny przebieg. Położona jest pomiędzy ul. Senacką i ul. Podzamcze, po północnej stronie Wzgórza Wawelskiego.

Początkowo trakt ten był określany jako ulica Grodzka. Po raz pierwszy nazwa "ulica Kanonicza" - "canonicorum" została zapisana w aktach miejskich w 1401 roku. Wiązała się ona z tym, że w 2 połowie XIV wieku zaczęły powstawać tu dwory kanoników kapituły krakowskiej. Byli oni dożywotnimi właścicielami domów przyznawanych im przez kapitułę.

W średniowieczu ulica Kanonicza należała do Okołu - osady położonej pomiędzy lokacyjnym Krakowem a Wawelem. Prowadziła ona do głównego wejścia na Wzgórze Wawelskie. Południowy wylot ulicy otrzymał formę leja w celu dostosowania go do wjazdu na zamek. Pomiędzy wylotem ulicy a Wawelem płynęła rzeka Rudawa. Jej koryto biegło wzdłuż dzisiejszej ulicy Podzamcze. Na drugą stronę rzeki prowadził drewniany most.

Środek pierzei wschodniej jest otwarty na Plac św. Marii Magdaleny. Na placu znajdował się nieistniejący już kościół św. Marii Magdaleny.
Wzdłuż zachodniej pierzei ulicy ciągnął się średniowieczny mur obronny. Jego zarys stwierdzono w oficynach znajdujących się po tej stronie ulicy. Od strony południowej mur kończył się Furtą Poboczną, nazywaną od XVII wieku Porta Lateranea, czyli Bramą Poboczną. Pozwalała ona przedostać się poza mury, nad Wisłę. Brama mieściła się na terenie obecnej posesji przy ul. Kanoniczej nr 25. Mury były otoczone przez bagna i stawy, nazywane popularnie Żabikruk lub inaczej Żabiskrzek.