Ulica Grodzka w Krakowie biegnie w kierunku północ-południe, począwszy od
południowo-wschodniego narożnika Rynku Głownego, aż pod mury Wawelu i skrzyżowanie
ulic św. Gertrudy, Stradomskiej i Bernardyńskiej.
Na przestrzeni wieków jej kształt ulegał różnym przeobrażeniom, szczególnie w południowej części.
Odcinkiem, który uległ najmniejszym zmianom jest natomiast fragment między Rynkiem Głównym,
a obecnym placem Dominikańskim (dawniej nazywanym ulicą Szeroką). Ten fragment już na początku
XIV wieku nazywano Burchgasse lub platea Castri (Castrensis).
Największą zmianą jaka spotkała tę część ulicy, było jej poszerzenie o ok. 3 metry ,
co dokonało się kosztem odbudowania po wielkim pożarze 1850 roku domów i fasad po wschodniej pierzei
cofniętych wgłąb działek.
Odcinek na południe od placu Dominikańskiego i placu Wszystkich Świętych przebiegał początkowo przez teren
samodzielnej osady - Okołu, ta część obecnej Grodzkiej nosiła nazwę św. Andrzeja. Po zburzeniu północnego
odcinka fortyfikacji Okołu w pierwszej połowie XIV wieku, powstała ulica długością mniej więcej zbliżona
do obecnej.
Dopiero na przełomie XV i XVI wieku całą ulicę objęto obecną nazwą. Jej dzisiejsza długość, wynosząca
prawie 700 metrów ukształtowała sie ostatecznie po wyburzeniu murów miejskich i bramy grodzkiej na początku
XIX stulecia.
|
Poniżej przedstawiono kamienice znajdujące się wzdłuż ulicy Grodzkiej,
pomiędzy Rynkiem Głównym i placem Dominikańskim.
|
|
Poniżej przedstawiono kamienice znajdujące się wzdłuż ulicy Grodzkiej,
pomiędzy placem Wszystkich Świętych i ulicą Poselską.
|
|
Poniżej przedstawiono kamienice znajdujące się wzdłuż ulicy Grodzkiej,
pomiędzy ulicą Poselską i Senacką.
|
|
Poniżej przedstawiono kamienice znajdujące się wzdłuż ulicy Grodzkiej,
pomiędzy ulicą Senacką i Wawelem.
|
|
|