Ulica Sławkowska, dom nr 5-7, róg z ul. św. Tomasza 12-14 i ul. św. Jana 8-10, "Grand Hotel".

Dom nr 5, kamienica Wężykowska zawdzięcza swoją nazwę sekretarzowi królewskiemu Brykczemu Wężykowi, który był jej właścicielem pod koniec XVI wieku.

W domu tym pod koniec XVIII wieku mieszkała Urszula z Morsztynów Dembińska, starościna wolbromska. Była ona znana z ekstrawaganckich pomysłów. Między innymi kazała otoczyć dom łańcuchami, które miały odgradzać przejście dla pieszych i separować mieszkańców kamienicy od tłumu.

W 2 połowie XIX wieku dom stał się własnością księcia Aleksandra Czartoryskiego. Jego żona księżna Marcelina z Radziwiłłów urządzała tu spotkania towarzyskie dla elity Krakowa. Pod koniec XIX wieku książę sprzedał dom Eustachemu Chronowskiemu. Połączył on budynek z domem nr 7 i z kamienicami przy ulicy św. Jana i stworzył kompleks "Grand Hotelu".

Połączone dziedzińce kamienic przy ul. Sławkowskiej nr 5 i nr 7 zostały nakryte szklanym dachem. Wewnątrz została urządzona sala restauracyjna na planie ośmiokąta, nazywana Lustrzaną. Posiada ona neobarokową dekorację, ozdobioną przez rzeźbione boazerie oraz lustra w złoconych ramach.

W dwudziestoleciu międzywojennym w kawiarni hotelu spotykała się elita intelektualna Krakowa. Do legend przeszedł stolik, przy którym siadywali Zofia i Zdzisław Jachimeccy - profesor UJ, muzykolog oraz tłumaczka literatury włoskiej.

W "Grand Hotelu" rozgrywa się akcja powieści "Zaklęte rewiry". Autor Tadeusz Kurtyka pracował w restauracji hotelu jako kelner. Pisał pod pseudonimem Henryk Worcell.

Dom nr 7, kamienica Wierzbięcińska. Jej nazwa wiąże się z jednym z właścicieli Maciejem Wierzbiętą, który mieszkał tu w 2 połowie XVI wieku. Prowadził on drukarnię, która emitowała dzieła Jana Kochanowskiego, Mikołaja Reja i teksty kalwińskie.

Pod koniec XIX wieku dom kupił książę Aleksander Czartoryski. Następnie posesja została przyłączona do kompleksu "Grand Hotelu". Stąd ma on wspólną numerację z sąsiednią kamienicą
nr 5.